To trochę kwestia filozofii - między systemem bez błędów a systemem eliminującym błędy. Typowy procesor naziemny powodowałby większą liczbę błędów podczas obliczeń, takich jak przerzucanie bitów itp., Prowadząc do nieprzewidywalnych wyników. Tak, do pewnego stopnia można je osłonić. Ale znacznie łatwiej jest zbudować komputer i jego oprogramowanie, aby poradziły sobie z takimi usterkami. To jest zasadniczo to, co robi się w wielu akademickich projektach satelitarnych. Te projekty albo po prostu nie mogą wypróbować sprzętu zabezpieczonego przed promieniowaniem, albo po prostu nie mogą go kupić (problemy podwójnego zastosowania). Chociaż satelity akademickie są w większości wysyłane tylko na niską orbitę okołoziemską, mają również zwiększony problem z promieniowaniem i aktywnością słoneczną. Niemniej jednak z powodzeniem zastosowano szeroką gamę tanich procesorów wbudowanych, a nawet komputerów stacjonarnych.

Alternatywą dla wzmocnionych procesorów jest koncepcja wielu nadmiarowych procesorów negocjacyjnych, w których każdy procesor negocjuje swój pogląd na świat z innymi, więc jeśli jeden z nich trochę się przewróci, można to poprawić w drodze konsensusu lub nawet wyłączyć, jeśli jest uszkodzony.

Prom kosmiczny używał podstawowej wersji tego rozwiązania z 3 komputerami, które musiały się zgodzić, lub jeśli to konieczne, 2 z 3 wygrywały.

Oczywiście ulepszenie i uproszczenie mogą zapewnić udowodnioną niezawodność, podczas gdy użycie złożonej konfiguracji z 9 procesorami wysokiej klasy będzie musiało radzić sobie z częstymi incydentami wymagającymi korekty.